بررسی میزان پراکسیداز بزاق در بیماران مبتلا به لیکن پلان اولسراتیو دهانی

مقدمه: بیماری لیکن پلان اولسراتیو، یک بیماری پوستی– مخاطی مزمن با علایم بالینی و پاتولوژیک مشخص با اتیولوژی نامعلوم می باشد. از جمله عوامل موضعی موثر، ترکیبات موجود در بزاق دهان می باشد. بزاق و ترکیبات آن نقش مهمی در هموستاز حفره دهان ایفا می کنند و هر گونه تغییر در کیفیت یا کمیت بزاق ممکن است در ابتلا به بیماری های مختلف دهان از جمله لیکن پلان نقش داشته باشد. هدف از این پژوهش ارزیابی میزان پراکسیداز بزاق در بیماران مبتلا به لیکن پلان در مقایسه با افراد سالم می باشد. مواد و روش ها: در این پژوهش مورد-شاهدی از نوع توصیفی-تحلیلی، 20 بیمار مبتلا به لیکن پلان دهانی (با میانگین سنی 4/35 سال) در گروه مورد و 20 فرد سالم (با میانگین سنی 3/39 سال) در گروه شاهد انتخاب شدند. بزاق هر فرد شرکت کننده با استفاده از روش spitting غیر تحریکی بین ساعات10-8 صبح جمع آوری شد و در مدت زمان 5 دقیقه درون لوله های مدرج (1/0 میلی متری) تخلیه شد. میزان پراکسیداز بزاق مطابق با روش putter and becker اندازه گیری شد. اطلاعات با استفاده از نرم افزار spss و آزمون t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مقادیر 05/0>α از نظر آماری معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین سطح پراکسیداز بزاق در گروه بیماران لیکن پلان 71/0 ± 59/3 و در گروه کنترل 74/1 ± 69/3 به دست آمد که این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (669/0 = p value). نتیجه گیری: تفاوت بارزی در میزان پراکسیداز بزاق بین بیماران لیکن پلان وافراد سالم دیده نشد. به نظر می رسد که پراکسیداز بزاق نقشی در پاتوژنز لیکن پلان دهانی ندارد.